همه بر تنهایی من سنگ زدند

همه بر تنهایی من سنگ زدند
زخم لب ، طعنه و دشنام زدند
رفتی و پشت سرم حرف زدند
تهمت هرزگی بر من عاشق زدند
به جز آغوش تو آغوشی نداشتم
ولیک ، انگ همخوابگی غیر زدند
عاشق گیسوی تو هستم به ابد
نام تو بردم و روی مرا چنگ زدند
حرجی نیست به قوم عقل پرست
عشق ندیدند و به من سنگ زدند
من که با لب بسته از تو فریاد زدم
پس چرا بر لب من چسب زدند ؟!
همه خندان ولی در غم تو گریانم
بهر هر گریه من خنده ای تلخ زدند
.
»علی مقدم«