من آن حریره صبحم
هجای عشق
میان مرز نبودن
در ازای کم بودن
من آمدم که بیاید
کمی زشوق
سرشکِ مرصّع نشان
زدیده گل سرخ
به سوگ آن عجوزه ظلمانی
بیاراست باید
زلف شهر را
ورنگین جامه ای
برقامت بلنداندامِ ملول دوخت
وحنجره صبح را صیقل داد
به ترنّم بلبلکان خوش فرجام
مغازله سحرگاهان
جایی ست میان تفاهم ناگزیر سپیده دمان
با نقطه تجریدِ شبانگاهان
حدفاصل دارندگی و نداشتن ها
این فریاد پر تکرر غم است
یا انعکاس صبح ؟!
-نمیدانم
باید که به صبح خندید
به این حریره سراپاسپید
-بـــــــــــــــا عشــق
بــــــــــــاید به عـــــشـــــــــق
بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــالــیــد…
مهدی نصیریان
