جمبو نام درخت میوه دار و همیشه سبزی است که در استان هرمزگان در جنوب ایران می‌روید. این درخت گرمسیری با نام علمی (Syzygium cumini) بومی کشورهای هند، سریلانکا، بنگلادش و اندونزی است. نام این درخت در ایران برگرفته از نام هندی آن است. امروزه علاوه بر این کشورها، در بسیاری از کشورهای دیگر از جمله فیلیپین، میانمار، برزیل، جزایر و کشورهای آمریکای مرکزی، فلوریدای آمریکا و برخی کشورهای آفریقایی درخت جمبو وجود دارد.درادامه مطلب زیر با خواص این میوه آشنا شوید.
«جمبو» نام درخت ميوه دار و هميشه سبزي است كه در شهر‌ها و مناطق ساحلي جنوب ايران مي‌‌رويد. اين درخت گرمسيري با نام علمي Syzygium cumini گياهي از خانواده مورديان (Myrtaceae) و بومي كشورهاي هند، سريلانكا، بنگلادش و اندونزي است. نام اين درخت در ايران برگرفته از نام هندي آن است. امروزه علاوه بر كشورهاي ياد شده، در بسياري از كشورهاي ديگر از جمله فيليپين، ميانمار، برزيل، جزاير و كشورهاي آمريكاي مركزي، فلوريداي آمريكا و برخي كشورهاي آفريقايي درخت جمبو رشد مي‌كند. اين درخت در صدسال اخير به جنوب ايران وارد شد. توزيع درخت جمبو از كشورهاي هند و سريلانكا آغاز شد و تا جنوب چين و شمال شرقي قاره استراليا ادامه يافت. امروزه كشت اين گياه در جزاير كارائيب، فلوريدا و جزيره موريس در آفريقاي جنوبي گسترش يافته است. در اديان بودايي و هندي درخت جمبو مقدس و محترم است و افسانه‌‌هاي زيادي درباره آن وجود دارد. از نام‌هاي ديگر درخت جمبو ميتوان به نام‌هاي آلوي جاوا، جمبول، آلوي مالابار و آلو پرتغالي اشاره كرد. درخت جمبو درختي نسبتاً سريع الرشد است كه مي‌تواند تا بيش از صدسال عمر كند. اين درخت شاخ و برگ‌هاي متراكمي دارد كه سايه‌اي دلنشين در محل كاشت خود ايجاد مي‌كند و ارزش زينتي بالايي دارد.
در هر يك صدگرم از ميوه‌هاي درخت جمبو ۶۰ كيلوكالري انرژي، ۱۵.۵۶گرم كربوهيدرات، ۲۳/۰گرم چربي،۷۲/۰گرم پروتئين، ۱۳/۸۳ گرم آب، ۰۰۶/۰ميلي گرم ويتامينB1 (تيامين)، ۰۱۲/۰ميلي گرم ويتامينB2 (ريبوفلاوين)، ۲۶/۰ميلي گرم ويتامينB3، ۱۶/۰ميلي گرم ويتامينB5 (اسيدپانتونيك)، ۰۳۸/۰ميلي گرم ويتامينB6، ۳/۱۴ميلي گرم ويتامينC، ۱۹ميلي گرم كلسيم، ۱۹/۰ميلي‌گرم آهن، ۱۵ميلي گرم منيزيم، ۱۷ميلي گرم فسفر، ۷۹ميلي گرم پتاسيم و ۱۴ميلي‌گرم سديم موجود است. در طب سنتي هند (آيورودا) اعتقاد بر اين است كه استفاده از دانه‌هاي اين درخت سبب درمان ديابت ميشود؛ در طب سنتي چين مصرف ميوه‌هاي درخت سبب درمان مشكلات گوارشي شده و برگ و پوست درخت جمبو سبب كنترل فشارخون و التهاب لثه ميشود. ميوه رسيده جمبو محتوي گلوكز و فروكتوز است كه اشكال عمده‌اي از قند به شمار مي‌روند. اين ميوه حاوي ويتامين C و A، ريبوفلاوين، اسيدنيكوتين، كولين، اسيدفوليك، اسيدماليك، سديم، پتاسيم، كلسيم، فسفر، منگنز، روي و آهن است. ساقه و پوست درخت محتوي تانن، اسيدگاليك، رزين، فيتواسترول‌ها است. مصرف ميوه‌هاي درخت جمبو سبب افزايش كارايي دستگاه گوارش و كبد ميشود. همچنين سبب تنظيم شدن ضربان قلب ميشود و به تصفيه خون، درمان كم خوني و جوش‌هاي بدن كمك مي‌كند. ميوه‌هاي درخت جمبو آبدار بوده و داراي عطر و طعمي متفاوت و نسبتا ترش و شيرين است. درخت جمبو دو نوع ميوه كوچك و بزرگ دارد، ميوه‌هاي بزرگ اين درخت با نام “سووا جامون” شناخته ميشود و بيضي شكل هستند. ميوه‌هاي كوچك گرد بوده و داراي طعمي ترش‌تر نسبت به ميوه‌ها بزرگ‌تر هستند. پوست و برگ‌هاي درخت جمبو در كنترل فشار خون بالا مفيد است. از جمبو ميتوان سركه، ژله و انواع شربت‌‌ها تهيه كرد. سركه جمبو به دليل خوش رنگ و معطر بودن در سراسر كشور هند توليد و استفاده ميشود. ميوه جمبو داراي انواع ويتامين‌ها و مواد معدني است. بخش‌هاي مختلف گياه نيز ارزش دارويي دارند، به خصوص هسته‌‌هاي جمبو كه در درمان و كنترل بيماري قند (ديابت) مؤثر هستند. خمير حاصل از ميوه‌هاي درخت جمبو طعمي شيرين داشته و قابض هستند. ميوه‌هاي تازه درخت قابليت مصرف خوراكي دارند و از آنها براي تهيه آب ميوه و سركه در كشور هند استفاده گسترده‌اي ميشود.
